Vijf wollige zwarte druktemakers zwemmen als schrijvertjes langs het riet, terwijl moeder meerkoet de rietstengels vlak onder de waterspiegel afgraast voor haar koters. Telkens krijgen ze wat in hun opengesperde bekje gestopt, de meest eisende pul als eerste. Een eenzame tafeleend met zijn prachtige bruin-witte-zwarte vederdek kijkt om de hoek van het riet naar ons schip. Nieuwsgierig komt hij even dichterbij en duikt onder in het zwarte water van de Bombrekken.
Karekieten roepen hun karakteristieke lied. Misschien zijn de eieren gelegd of hebben ze al jongen.
Langzamerhand raken we ingeslingerd op de Nine Marit. Na de aanvankelijke onrust over al het nieuwe komen we tijdens het varen in een zelfde soort meditatieve stemming als tijdens het zeilen.
Er was vandaag veel te zien, prachtig opgeknapte oude schepen, vers gelakt of geverfd uit de winterberging. Sloepjes met grijze koppen, het glas witte wijn en de nootjes voor het grijpen op het motorluik. Een enkele zeilboot die zonder motor het spaarzame windje probeerde te benutten. Het was een gezellige drukte op de Jeltesloot. Het Heegermeer spiegelde een veelheid aan varend materieel, traag voortglijdend in diverse richtingen. Eenmaal in de Yntemasloot en later op de Oudegaasterbrekken, kwamen we steeds minder scheepjes tegen. Als van ouds is het hier rustiger, onaantrekkelijk voor diepstekende schepen, maar voor ons bekend terrein. In het laatste kwart van de vorige eeuw, was dit een gebied waar we vaak zeilden met de jongens. Met de Randmeer voeren we naar het Ringwiel en meerden dan af bij het kerkje van Sandfirden om daar een concert te bezoeken.
Zoals Nienke terecht opmerkte; 'na een lange periode op groot water te hebben gevaren zijn we ineens weer terug op het vaarwater waar we in de jaren 80 zo vaak rond toerden'. Zo weinig veranderd en zo herkenbaar.
De plannen om langere en verder reikende tochten te maken, zoals we dat deden met de Friendship en de Hutting, beginnen te kiemen in onze gesprekken onder het varen, maar deze dicht -bij -huis -ervaring laten we ons niet ontgaan. Morgen voor het eerst door Workum met dit schip. Een buitenommetje naar Stavoren was altijd al een geliefd stuk varen.
Het weer overdag voelt aan als hoog zomer, nu in de avond is het fris.
De deuren naar de kuip zijn dicht, Bo ligt lekker in zijn mand en de zon gloeit nog zachtjes na onder de horizon in het noordwesten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten