Naar het Zuidlaardermeer en Friesland

Wat een ruimte en wat een rust!

Uitkijkend over het Zuidlaardermeer gunnen we ons een boerennacht en een boerendag ofwel  met andere woorden, we zijn een nachtje en een dag blijven liggen. Gisteren hard gewerkt, vandaag alleen wat omhangen en boodschappen doen. Voorwaar een prettige plek om weer wat in het lijf te zakken. 

Zo makkelijk schiet ik door de ervaring van het varen door (te) smalle bruggen naar een plek waar ik niet wil zijn. De spanning in mijn nek, gegenereerd door het langdurig geconcentreerd sturen door de  bruggetjes sloop er langzaam bij me in. Lastig om dat eerst te registreren, daarna te erkennen en vervolgens los te laten. Pas toen ik het roer aan Nienke gaf, merkte ik geleidelijk dat er wat ten gunste veranderde in mijn lijf.

Iets waarvan ik dacht dat het voor haar misschien nog moeilijker is dan voor mij, blijkt haar prima af te gaan. Ze stuurt de Nine Marit feilloos door de bruggen heen en wil niet door mij geholpen worden met mijn aanwijzingen vanaf het achterdek om meer naar stuurboord of bakboord te sturen. Terwijl ik behoefte heb aan bevestiging en terugkoppeling of ik goed stuur en nog voldoende ruimte heb aan de stuurboordzijde, wil zij alles liever op haar gevoel doen zonder mijn corrigerende aanwijzingen. Een bocht invaren en tegelijkertijd het schip recht voor de brug leggen of afmeren naar achteren, gaat haar minder gemakkelijk af. Ze is nog niet helemaal vertrouwd met de manoeuvre-mogelijkheden door de combinatie van boegschroef en klapjes vooruit met het roer opzij, waardoor de kont van het schip een zijwaartse beweging maakt. 

De veel grotere zeilervaring van Nienke zit er van jongs af aan ingebakken en sturen op een zeilschip onder zeil kan ze beter dan ik. Als klein kind zag ze haar vader de boeier zeilen en al vroeg leerde ze de kneepjes van het fijnzinnig sturen op ieder zuchtje wind. Met kleine beetjes roer, lettend op iedere windschifting, wist ze, toen we zelf een zeilscheepje hadden,de Crabber-wedstrijd op het Heegermeer te winnen van de heren-schippers. Gefrustreerd, verslagen te zijn door een vrouw aan het roer, hebben de mannen de vrouwen-wedstrijd die gepland was voor de volgende dag afgelast. 

Pas laat in mijn jonge leven kwam ik in aanraking met het zeilen. Als 16 jarige meende ik met een vriendinnetje een Flits te moeten huren om indruk op haar te maken, terwijl ik nog nooit in een zeilboot had gezeten. Nogal overmoedig duwden we de boot onder vol tuig (we hadden de zeilen wel omhoog gekregen) van de kant. Een Flits is een klein zeilbootje en niet berekend op een ongelijke gewichtsverdeling. Nog geen 50 meter van de kant meenden wij  met ons tweeën aan dezelfde kant op het boord van de boot te moeten gaan zitten, klaar voor de te verwachten druk in de zeilen, zoals we dat wel eens op plaatjes van varende zeilboten hadden gezien. Echter er was geen wind en die kwam ook niet. Het resultaat was dat de boot omsloeg en wij allebei in het water lagen. Zwemmend hebben we de boot naar de kant geduwd, de boot leeg gehoost en opgeruimd om daarna op de brommer te stappen om de kleren te drogen. Met dat vriendinnetje is het nooit wat geworden. 

 Schade en Burgumermeer 

                                  Ons schip kan een stootje hebben, ze is stevig gebouwd. De tik  van de sluiswand die ze vandaag kreeg resulteerde in 2 deukjes in de stootlijst bij de boeg. Omdat  ik dacht dat het grote binnenvaartschip vóór ons inmiddels vast lag in de sluis en de schroef niet meer in het werk stond, voeren we met toestemming van de sluismeester de sluis binnen. Op het moment dat we ter hoogte van het achterste deel van het binnenvaartschip waren, werd zijn schroef nog even hard in het werk gezet, waardoor we zijdelings tegen de kadewand werden gekatapulteerd. De stootwillen konden het niet opvangen en onze boegschroef was niet opgewassen tegen het geweld van het zijwaarts kolkende schroefwater. De matroos zei dat hij nog niet klaar was met het vastleggen van de kont. De schipper moest daarom zijn achterschip nog meer naar de wal drukken. 

Het krasplekje op de punt van het zwemplateau dat we opliepen in een van de smalle sluisjes op de Veenvaart was blijkbaar niet voldoende als maiden-scratch. Was als regel de eerste kras op je nieuwe auto of schip niet een belofte voor een lang leven zonder verdere schade? Ik hoop dat de Nine Marit in de toekomst verschoond blijft van ernstiger schade. 

Het telefoongesprek met Jan Pollard stelde me gerust, het is eenvoudig te repareren. Gedurende de vakantie van de Pollardboys zullen we hen er niet mee belasten. 

Aan een steiger op het Burgumermeer is de rust wedergekeerd en hebben we ons verzoend met het gebeuren. Een glaasje Beerenburg heeft meestal wel een genezende werking op ons verstoorde gemoed.

De reis van de afgelopen weken was er een met hoogtepunten en dieptepunten. We genoten van de landschappelijk mooie plekken van midden en oost Nederland. Het samen optrekken met onze vrienden en hun motorboot gaf ons net dat extra steuntje om steeds meer vertrouwd te raken met het varen op binnenwater. De fouten die we maakten in het vaarverkeer, hebben we onszelf vergeven. Ook de fout die we maakten om vóór een ander schip een aanlegplek in te pikken die wat traag aan het draaien was. Mijn verontschuldiging kwam te laat, omdat ze verder voeren. 

Inderdaad, er waren een aantal kinderziektes, waarvan er één tot nu toe lastig te repareren blijkt, al verzekeren de mensen van Vetus ons dat het goed komt met de motor. Volgens vele nieuwe-booteigenaren hoort dat er gewoon bij. 

Terugkijkend op deze eerste langere trip hebben we veel geleerd, met een grote motorboot varen is iets totaal anders dan het varen met een zeilschip. Op ons zeilschip speelden we met de wind en werden we geleefd door de wind (Al hoewel, tijdens onze zeilreis naar de Lofoten hebben we vaak op de motor moeten varen omdat er geen wind was of wind uit de verkeerde hoek).   

Op onze motorboot zijn we druk met heel andere zaken . De motor is het levende hart, die het altijd moet doen. De dagelijkse controle sla ik dan ook nooit over. En wat te denken van al datgene wat van buiten invloed heeft op je vaargedrag; de grote binnenvaartschepen, de bruggen en de sluizen, de oevers met stenen, de kribben langs de rivier, de diepte en de breedte van het vaarwater, warrelingen en stroming in het water en niet te vergeten de gratis verkregen rommel in de schroef of de wierpot. Van de wind hebben we tot nu toe weinig last gehad, erg zijwind-gevoelig lijkt ons schip niet (we hebben niet veel harde wind meegemaakt op deze trip). 

We doen aan ervarend varen en we varen er wel bij. 

11 scholeksters hebben besloten om op de steiger te overnachten en maken ruzie wie op de beste plek mag slapen. In het westen klaart de lucht. De wolken trekken weg naar het oosten. Vaag lichten de eerste sterren op tegen de invallende duisternis.

Het wordt mooi weer.