De muggen zijn verdronken in de aanhoudende regen. Ons scheepje was zo schoon als bij haar tewaterlating. Schoon door de gratis wasstraat vanuit de hemel. Dat we er nou blij van werden is wat teveel gezegd. Het hondje uitlaten was iets wat leek op een hink-stap-sprong van de ene schuilplek naar de andere. Gelukkig was het mijn lief die aanbood om Bo uit te laten. Ik zat lekker warm in ons bootje en zag hoe de wolkbreuk zich boven Groningen ontlastte met het geweld van een neerwaarts donderende tsunami.
Ons plan om naar het Duitse wad te gaan hebben laten varen. Windje Bf 6 uit het noordwesten op de Eems bij afgaand water lijkt ons, met een motorboot die we nog onvoldoende kennen wat betreft haar gedrag op ruw water, vragen om een nascholing wildwatervaren. Lekker beschut in de stad aan de kade liggend kun je je niet voorstellen hoe hard het waait op zee. Hier in Groningen zag ik hoe de wind de wolken boven me voorbij joegen, maar voelde niet de equivalent daarvan op straathoogte.
Op de kade zagen we een parade van honden die hun baasjes voort trekken, duidelijk de leiding nemend in het dagelijks ritueel van snuffelen, piesen en poepen. Tussen de melange van langs lopende honden trotseerde een enkele hardloper de regen. Voor dat zwoegend strompelend werken aan je conditie heb ik geen geduld, een wandeling spreekt me meer aan.
Nog beter is het door een bootje gedragen worden, omringd door de voorbijglijdende natuur, terwijl het schip een bruisend spoor trekt en de bescheiden hekgolf het riet langs de kant vriendelijk laat wuiven.
Via het Reitdiep, steeds weer een verassend vaarwater, kwamen we in Zoutkamp. Jeroen voer mee vanaf Groningen en zijn vriendin kwam gezellig mee-eten voordat ze samen weer naar huis terugreden. Betoverend was wederom het Lauwersmeer, waar we lagen in het Stropersgaatje, uitkijkend over het water met in de verte foeragerende zwanen, visdiefjes dansend om de boot en een buizerd jagend boven het eiland.
Ondanks de vele buien die de Nine Marit geselden blijven we onder de indruk van dit prachtige stukje Nederland. Jammer genoeg hebben we de zeearend die hier zou moeten huizen, niet gezien. De zeearend die voor ons van zo'n grote betekenis was tijdens de reis naar de Lofoten met ons vorige schip.
Op het moment van aarzelen om verder te gaan en beide lichtelijk gedeprimeerd door het trieste weer in de fjord, zagen we twee zeearenden in dit onherbergzame landschap een liefdesdans in de lucht maken. Waar maakten we ons druk over als deze prachtige roofvogels hier gewoon kunnen leven en spelen?
Het was hulp. Toen we even later nog twee Noren tegenkwamen, onderweg van Bodø naar Frankrijk, die ons verzekerden dat we spijt zouden krijgen als we niet verder gingen, zijn we gesterkt verder gevaren.
De alternatieve route vanaf het Lauwersmeer over het Bergumermeer was een nieuwe ervaring (Alleen met een schip te bevaren die niet hoger is dan 2.90 meter). Mooi breed vaarwater en een afwisselend landschap dat uitnodigt om nog eens nader te onderzoeken.
Nu we inmiddels in Leeuwarden liggen en Harlingen om de hoek loert, lijkt het erop dat we in de komende week nog een kansje krijgen Terschelling te bevaren.
Met de bruggenwipper van de Vrouwenpoortbrug raak ik aan de praat. Ze oogt als een oudere schippersvrouw, zwart haar, donkere samengeknepen ogen en een getaande huid. Een sigaret in de mond en een Gronings accent maken het plaatje compleet. Inderdaad, ze bevestigt mijn vermoeden, geboren in Groningen en ze woonde en werkte jaren met haar man op een spits, waarmee ze vracht vervoerden in Nederland en België. We hebben het over sturen door smalle bruggen. 'Ach' zegt ze, ' je moet het schip gewoon met de punt voor het midden van de opening leggen en dan flink gas geven, een kopschroef hadden we niet'. 'Het heeft geen zin om een beetje angstig te gaan ronddansen, dan gaat het zeker mis'. 'Het is já het lastigste,bij harde zijwind, dan kom je scheef op de brug af varen, op het laatst het schip recht trekken is dan een kwestie van goed timen'.
Ik vraag hoe het is om Bruggenwipper te zijn. 'Je moet já erg opletten, dat er niet nog een fietser of een voetganger aan de verkeerde kant probeert de brug op te gaan, het zal niet de eerste keer zijn dat ik de andere kant op kijk en dat ik met de slagboom zowat op iemands kop tik'.
Ze is ook bruggenwachter in Makkum, ze had in het weekend hier in Leeuwarden dienst. Het bevalt haar best, een heel wat rustiger leven dan vroeger op de spits.
Wordt het nu echt beter weer? We zijn onderweg het motortje zoemt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten