Omringd door leuke alternatieve restaurantjes, vervallen scheepshellingen en een opstapplaats voor de pont die je in een kwartier bij het centraal station brengt, ontdekten we een andere wereld die ons doet denken aan Christiania in Kopenhagen.
Het was koud door de noordoosten wind. In de kuip, beschut tegen de wind, keken we naar binnenvarende zeilschepen en de grote zee- en cruise-schepen die op het IJ, al dan niet gesleept, voorbij gleden.
Toen was er dat onverwachte telefoontje van collega Leo, die de dag ervoor een stukje met ons meevoer van Durgerdam naar de Marina in Amsterdam.
Hij zat te tafelen met een vriend die documentaires produceert en regisseert. Deze vriend had een vraag aan ons..... “Of we mee wilden werken aan een eerste deel van een reis-documentaire van 10 afleveringen.”
Het zou gaan om een documentaire over een schrijver/filosoof die al liftend over de waterwegen van Europa, vanaf Amsterdam via Duitsland, Polen en Rusland naar Odessa aan de Zwarte zee reist. Onderweg heeft hij gesprekken met de mensen die hij tegenkomt of waarmee hij reist.
Hij is een bekende schrijver van romans en reisverhalen. De cameraman en geluidsman blijken later twee professionals te zijn die al jaren werken voor de publieke omroep.
Verrast en na wat overleg hebben we toegezegd dat Auke Hulst, de schrijver met filmploeg mee kon varen naar Stavoren.
Auke zou ons, als we in de Oranjesluizen lagen, vragen waar we naar toe gingen en bij het horen van Friesland vragen of hij mee mocht varen. Uiteraard doorgestoken kaart, want hij wist dat hij met ons mee kon. Wij veinsden als echte acteurs verwondering en verwarring voordat we toestemden. Alles voor de film. Dat er een tweede take gemaakt moest worden en wij voor de tweede maal verbaasd en verward moesten kijken, was omdat de cameraman tijdens het filmen onzacht met een lantaarnpaal in aanraking kwam, waardoor de opname niet werd wat het moest zijn.
Het scenario was ook wat haastig in scene gezet, want de sluisdeur aan de IJsselmeer-kant ging al heel snel open. Toen ook de cameraman en de geluidsman met al hun spullen aan boord waren gehesen, voeren we ijlings als laatste de sluis uit.
De gedachte dat er iemand is die filmt en dat er een geluidsman bij staat met een langharige Perzische poes op een lange uitschuif-stok moet de toekomstige kijker niet belasten. Het moet er immers op lijken dat we met slechts 4 man aan boord, wij twee, onze zoon Jeroen en Auke Hulst, de schrijver. Met de grootse zorg bleven de tassen met lenzen, de extra bagage van de filmcrew, buiten beeld. Dat zou het hele idee, van een arme, door Europa liftende, alleen-reizende schrijver bederven.
Zo voeren we met de Nine Marit als filmset het IJsselmeer op.
Zowel Jeroen als Nienke en ik werden alras aan een diepte-interview blootgesteld waarbij we vooral niet in de camera mochten kijken. Auke wist door zijn vragen een goed gesprek op gang te brengen, waarbij wij op onze beurt hem bevroegen over de achtergrond van en zijn motivatie om deze reis te willen maken.
Verrassend om op eigen schip mee te werken aan een documentaire die in het voorjaar 2016 op de zender Arte zal worden uitgezonden. Misschien dat de serie door de VPRO wordt aangekocht en uitgezonden, maar dat is nog niet zeker.
Ik denk dat de Pollardboys tegen die tijd in hun nopjes zullen zijn. Onderweg kregen we al vragen of het om een promotiefilm van ons nieuwe schip ging.
Ik ben erg benieuwd naar de beelden die tijdens de overtocht en de aankomst in Stavoren zijn gemaakt. Voor de show vroeg de cameraman of we even een stukje dwars op de golven wilden varen. Dat was leuk voor de film, niet voor ons. De cameraman duikelde met camera en statief bijna omver en de fles met kostelijke Beerenburg probeerde heen en weer rollend chaos te scheppen in het glazenkastje. In de keuken waar Nienke als catcher gestationeerd stond, wist zij de schade door een paar snelle grepen te beperken. Alles ging prima zolang we de golven op de kop hadden( windje BF 4 uit het noorden). Dwars op de korte golven van het IJsselmeer wordt het waggelen als een dronken fazant op Vlieland die zich te goed heeft gedaan aan gistende cranberry's.
Omdat Jeroen en ik uitgebreid de symptomen van zeeziekte met de crew hadden doorgenomen en hen verzekerden dat een groot deel van de klachten mede veroorzaakt wordt door angst en het verliezen van vaste grond onder je voeten, wist de crew zich gesterkt om een opkomende misselijkheid te onderdrukken.
De aankomst in de buitenhaven van Stavoren is spectaculair in beeld gebracht.
De man die de filmploeg en schrijver terug naar Amsterdam zou brengen was eveneens de cameraman die een drone bij zich had om de aankomst van de Nine Marit vanuit de lucht te filmen.
Na afmeren in de buitenhaven ging eerst de filmploeg van boord terwijl wij met Auke aan boord bleven. We voeren weer naar open water, tot even buiten de pieren en draaiden vervolgens weer om, opdat de drone onze ‘aankomst’ kon filmen. Het kostte me moeite om niet naar de drone te kijken die als een lastig insect de Nine Marit van boven bespiedde. Alles voor de film.
Van hier zou het volgende traject gefilmd moeten worden, maar niet nu. 4 draaidagen in Amsterdam en aan boord van ons schip is best vermoeiend.
We namen hartelijk afscheid van Auke, cameraman Deen, geluidsman Wouter en drone-expert Pieter en vertrokken voor de tweede maal uit Stavoren om onze reis naar Sneek voort te zetten….
