Vanaf ons achterdek, het terras van ons varend onderkomen bezien we het uitzicht achter ons. Er ligt een fraaie overnaadse stalen vlet die er net als de Nine Marit heel nieuw uit ziet. Op de mast zit een professionele windmeter, een marifoonantenne en een gps-antenne. De leguaan op de boog oogt als een pas geweven kokos-tapijt, vers uit Genemuiden.
De twee mannen op de steiger (allebei een glas wijn in de hand) proberen met één hand de barbecue aan de praat te krijgen. Gelukkig staat de wind bij ons op de kop en hebben we geen last van de petroleum dampen die vooraf plegen te gaan aan de vrijkomende dampen bij het cremeren van worsten en andere technische delen van het varken of het rund.
Er is een kat aan boord, een oude poes. De oudere man met het glas wijn in zijn hand, legt uit. De poes is 25 jaar(sic) en heeft last van zwerfdrang. Bij voorkeur stapt zij aan boord op andere schepen als het donker is, daarbij de bewoners van die schepen de stuipen op het lijf jagend met zijn ongenode bezoek. Wat zij daar zoekt is onduidelijk, maar dat vind ik wel vaker van katten, ze laten niet gauw merken wat er in hun omgaat. De man vertelt verder; ze nemen daarom op voorhand maatregelen. 
De steiger wordt geblokkeerd met een houten plaat, samengesteld uit losse delen, een lastig te nemen schutting, alleen te passeren door het water, een medium waar katten niet dol op zijn.
Het passeren van die barrière door de opvarenden van het tweede schip achter ons, is dan ook een hele klus. Eerst moet de oude poes gevangen worden om haar in haar bewegingsvrijheid te beperken. Dat lukt redelijk vlot, al geeft het slachtoffer wel luidkeels te kennen er niet van gediend te zijn. Oma poes laat zich niet zomaar aan haar bed kluisteren. Vervolgens moeten de botelingen van het tweede schip de barrière zien te nemen. Met hulp van de beide mannen met hun glas wijn in de hand, wordt de aanval op de houten schutting op de steiger ingezet. De plaat wordt gelicht en een kwart slag gedraaid, als was het een draaideurtje. De mensen glippen er langs, waarna de twee mannen met hun glas wijn in de ene hand het schot met hun vrije hand terug plaatsen.
De poes mag weer los.
Ik vraag me af of de mensen van die vlet de houten schotten met voorbedachte rade aan boord hebben meegenomen. Of zijn het de vloerplanken die nu even in de boot ontbreken?
Intussen is de jongste telg van het vlet-gezelschap met een totebel bezig het avondmaal voor de poes te verzorgen.
Als je het presteert om als kat 25 jaar te worden en ook nog de fut hebt om 's nachts te flierefluiten op naburige schepen heb je een vers visje wel verdiend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten