Vastgelopen

Terwijl we rustig over een uithoek van het Sneeker Meer tuften, hoorden we een kreet, een kreet om hulp. Wild zwaaiend werd onze aandacht getrokken door een al wat oudere dame met een volle bos grijs haar en haar man, die op zijn hoofd slechts spaarzaam begroeid was. 

Ze stonden op het dek van hun Staverse jol die vastgelopen was aan de grond.

De redder in mij sprong verheugd op. We voeren naar hen toe en ik overlegde met Nienke hoe we deze bergingspoging zouden aanpakken.

De vrouw met de grijze bos haar stond al klaar met een tros op het achterdek, maar dat leek ons geen goed idee.  We zeiden dat we liever onze eigen tros wilden gebruiken. Ik manoeuvreerde ons scheepje met de kop in de wind naast de Staverse jol.  De man op het voordek liet de door Nienke toegeworpen tros in het water vallen. Na nog een paar pogingen greep de man eindelijk de tros en belegde hem op de voorste bolder van zijn schip. Op ons achterdek had Nienke de tros inmiddels  bevestigd. 

Tijd om te gaan trekken. Langzaam vooruit varend spanden we de kabel, de tros was tot 'kabel' gepromoveerd. De Staverse jol zat goed vast op een hard stuk zand vlak bij de punt van een landje. Eerst rustig trekken, geen beweging. Wat meer gas, nog geen beweging. Vertwijfeld stonden de beide oudjes  hun teleurstelling te verbijten. Ik gaf nog wat meer gas, de motor van de Nine Marit gromde, het schroefwater borrelde woest onder het achterschip. Langzaam zag ik dat we vooruit gingen en zag hoe de jol loskwam. Triomfantelijk gooiden we de tros los en voeren we weer op ons zelf, de twee op de jol blij achter ons latend.

Die nacht droomde ik weer aan het werk te zijn. Ik was arts-assistent chirurgie en had net een kind van zijn blinde darm verlost.

De droom deed me terugdenken aan een gevoel dat ik had toen ik in opleiding was tot arts.

In mijn 5de jaar mocht ik wegens een gebrek aan artsen in Duitsland vakantiewerk doen in het ziekenhuis van Leer, net over de grens bij Nieuweschans. 

Na al die jaren studeren uit de boeken, mocht ik eindelijk praktisch werk verrichten. Voor een jonge arts, nog niet eens echt afgestudeerd, kreeg ik de zorg voor een zaal met chirurgische patiënten. 

Ik draaide mee op de poli en mocht mee opereren. Mijn ego als mensenredder groeide naar grote hoogte en ik voelde me heel wat belangrijker dan de junior co-assistent op de universiteit in Groningen. 

Tot op dié dag dat ik weer met de voeten op de grond werd gezet.

Als gebruikelijk werd er iedere dag door de Chefartzt, de oberartzt en de arts-assistenten zaal-visites gelopen. Ik liep daar ook in mee, achteraan; de hiërarchie moest wel gehandhaafd worden.

Ik bleef staan bij een bed, waarin een man met een been in een halfgips lag. Hij had een etterende wond op zijn scheenbeen. Zo te zien was de wond aanvankelijk gehecht geweest maar secundair ontstoken geraakt. Op het scheenbeen helen wonden slecht, maar dat wist ik toen nog niet. 

Op mijn vraag wie die wond gehecht had, er zeker van dat die persoon een grove fout had gemaakt, zei de man: 'Das haben Sie gemacht, Herr Dokter'.  

Op die plek, daar voor dat derde bed links in de zaal ben ik van mijn redders-fantasie en mijn hoogmoed genezen. 

Op de polikliniek had ik de wond op het scheenbeen van deze man gehecht zonder de man zelf te hebben gezien. Het been kreeg alle aandacht maar niet de de mens, in de overtuiging dat ik het goede deed.

Niet eerder hebben we de kans gehad een ander schip los te trekken. 

Bij de bouw van ons schip  twijfelde ik of de 85 pk motor wel sterk genoeg zou zijn. Dat het lukte om een schip van 7 ton los te  trekken met de Nine Marit, prikkelde bij mij het oude gevoel van 'belangrijk' zijn, van 'dat kan ik wel, dat fiksen we even'. 

Een oud gevoel dat terug komt in een droom. 

Ik ben blij dat we deze mensen met hun Staverse jol  konden helpen.

Ik weet nu zeker dat onze motor sterk genoeg is.