Na 3 uur wachten, de hijsbak aan de noordzijde was in onderhoud, konden we eindelijk achter een binnenvaartschip het Hebewerk in varen. Paste net, onze vlag hing bijna tegen de achterklep. We lagen in een soort waterbak die voor èn achter dichtgemaakt wordt door een grote schuif. Er lijkt geen water uit de bak te lekken. Een wel zo prettig idee.
Met alle eendjes in bad, gaan we in de lift omhoog aan tientallen stalen kabels en kettingen. Voordat je het weet is de bak 38 meter hoger dan het onderliggende kanaal. Het moeten stevige kabels zijn als je een bak met water en daarin een "Schubverband', een duwboot met duwbakken van in totaal 150 meter en daarbij nog 4 motorboten omhoog wilt hijsen. Het idee dat onderweg het water wegloopt levert grappige gedachten. Een droogdok in de lucht dat boven pas weer met water gevuld kan worden.
Net als op het Mittellandkanaal zijn er op het Elbe-Seitenkanal grote verticaal afsluitbare schuifdeuren die, in het geval van een lek, het water in het kanaal kunnen vasthouden door ze neer te laten. Het is een paar jaar na het aanleggen van het kanaal in de 70-tiger jaren een keer mis gegaan.
Het kanaal liep vrijwel leeg door een lek in de dijk.
Nu we het Seiten-kanaal bevaren valt het ons op dat het fraaier is dan het Mittellandkanaal. Vroeger werd het een 'Kalte Graben' genoemd, nu zijn de wallenkanten fraai begroeid en heeft men af en toe mooie doorkijkjes naar het lagergelegen landschap.
Langs het kanaal bevolken fietsers, hondenliefhebbers, en hardlopers het pad naast het kanaal. Fietsers in kleurige outfit en valhelm blijven soms even staan om naar ons te kijken.
De hondenliefhebbers met hun lievelingen zijn het aardigste, ze zwaaien en kwispelen ons vrolijk toe.
De hardlopers zijn een bron van vermaak voor ons motorboot-vaarders.
Puffend en steunend met een rode kop, een handdoek om de nek en de armen in loopstand voor de borst, sukkelt een forse kerel van rond de 40 en een duidelijk te dikke buik ons tegemoet. Het lichaam achterover hellend, de neus omhoog, om zoveel mogelijk lucht te vangen, lijkt hij eerder achteruit dan vooruit te lopen. Een man in een rood hansopje laat een andere loopstijl zien. Voorover gebogen alsof hij dubbeltjes zoekt of het grind telt, sleept hij zich moeizaam voort, af en toe even uithijgend.
De heren zijn ten opzichte van de dames in de meerderheid. Slechts één Gretl met blonde vlechten in een kunstig gevlochten krans op het hoofd zwoegde ons voorbij. Ondanks de forse uitbouw aan de voor- en achterzijde van haar lijf liet ze zien dat ze nog flink wat snelheid kon ontwikkelen. Mogelijk goed getraind in het snel rond brengen van grote glazen bier in de Gaststätte.
Zelf ben ik helaas niet al te sportief, en lang hardlopen heb ik afgezworen omdat ik last kreeg van mijn achillespees. Mijn conditie moet ik op peil houden in de fitnessruimte van de lokale fysio. Dat doe ik met flinke tegenzin. Wanneer ik te weinig beweeg, gaat alles vastzitten en moet ik als een wandelende plank de teckel uit laten. Ik vraag me trouwens af of al dat geploeter op het grindpad zo gezond is. De knie- en heupgewrichten krijgen met iedere hardloop-stap een dreun op het kraakbeen. Mijn kraakbeen is zijn naam al waardig, soms kraakt en knapt het als een wasa-cracker met kaas. Wij houden het daarom op een stevige wandeling met onze teckel, die zelf nergens last van lijkt te hebben.
Op het Mittellandkanal is het nu drukker dan gisteren op de Elbe-Seitenkanal. Voor de nacht zoeken we een plekje aan het kanaal.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten