Rustig varen we over de Weser zuidwaarts. De landelijke omgeving, licht glooiend, met hier en daar bossages oogt vriendelijk en ongerept. Een enkele boerderij op een terp verscholen in het groen prijkt boven de graslanden uit. We zien velden met graan en vlas.Tussen het tere blauw van het vlas lichten felrode klaprozen op. We zien veel vogels, kuifeendjes, een eenzame zaagbek, ganzen en ooievaars. Die laatsten doen duidelijk niet aan de hen toegedichte geboortebevordering, want er wonen hier niet veel mensen.
Buizerds en valken worden hier goed bediend, gezien het enthousiasme dat onze teckel had voor de vele muizenholletjes op het jachthaven-terrein waar we afgelopen nacht lagen.
Het sluizen gaat ons steeds makkelijker af. Het gebruik van de middenbolder op ons schip blijkt in de sluizen met slechts enkele verticale bolder-rijen de beste manier om ons schip te begeleiden. Met elk een lijn in de aanslag grijpen we beurtelings de bovenliggende bolder in de sluiswand, terwijl we zo'n 5 tot 8 meter omhoog gaan. De sluizen zijn groot en de vulling met water gaat rustig. Het is alleen lastig als er een beroepsvaartuig voor je ligt die zijn schroef niet uitzet.
Er is weinig beroepsvaart op de Weser. In het algemeen varen de vol beladen schepen rustig.
Het zijn eerder de 'sportboten' zoals de Duitsers zeggen die de meeste golven veroorzaken.
Het plan is om met nog een tussenstop in Nienburg naar Minden te varen, alwaar we het Mittellandkanaal op gaan richting het oosten. Bij Minden komen we bij een kruising van vaarwegen, je zou kunnen zeggen een soort "dubbel aquaduct" van de Weser en het Mittellandkanaal, de laatste hoog boven de eerste verheven. Het moet volgens de pilot een spectaculair kunstwerk zijn, waarbij we ruim 10 meter omhoog gesluisd worden.
De volgende dag.
Inderdaad het ging 13 meter omhoog in de sluis van Minden. In de sluis passen slechts schepen tot een lengte van 85 meter. Ze zijn druk aan het werk om alles nog een beetje groter te maken.
De sluis invaren lijkt op het binnenvaren in een kasteel met een grote ophaalbrug net achter een korte tunnel in een buitenmuur. Die ophaalbrug ziet er uit als een guillotine en ik griezel bij de gedachte dat je er met je scheepje per ongeluk net onder ligt als die schuif van boven naar beneden komt. Met een luid geraas klapte de schuif dicht en leek het alsof we gevangen werden in een olifantenval van gigantische afmetingen. Het schutten gebeurde in golven, een stuk snel omhoog en daarna even rust. Naast de sluis liggen spaarbekkens van waaruit de sluis gevuld wordt. Blijkbaar willen ze van het bovenliggende kanaal geen waterstroom richting sluis hebben als er geschut wordt. Als je bedenkt dat de sluis en het Mittellandkanaal al in het begin van de vorige eeuw gemaakt zijn is dit een technisch hoogstandje. Naast de oude kanaalbrug over de Weser is inmiddels een nieuwere gebouwd.
Het kanaal is vrij breed en af en toe kijkt je tussen de bomen door over het meestal lager liggende land, waar je dorpjes en boerderijen in een glooiend landschap ziet liggen.
De beroepsvaart langs deze 'Vaarbaan' door midden-Duitsland jakkert lekker door. Ze mogen niet( wij ook niet) harder varen dan 12 km per uur, maar doen dat naar mijn smaak wel. Door hun lading, laag in het water liggend, varen ze in het midden van het vaarwater. Er is gelukkig genoeg ruimte voor ons om uit te wijken.
Bij km-paal 135 zien we aan bakboord een grote afgeplatte berg die me doet denken aan Ayersrock in het grijs in het midden van Australië waar ik overigens nooit geweest ben maar wel foto's van heb gezien. Waarschijnlijk een afvalberg van een of andere mijn.
De stop in Idensen, een klein haventje bezorgde me een klein trauma. Op het moment dat ik poogde Nine Marit in de box te manoeuvreren kwam er een groot binnenvaartschip langs die het haventje deels leegzoog, met als gevolg een beschadiging van de lak door een onzacht contact met een stalen steigerpunt. Gelukkig geen deuk maar alleen wat verfschade, waar inmiddels alweer een lik verf op zit. Klusje voor de schilder in de winterberging, om het mooi af te werken. De deuk in mijn ego, moet ik maar voor lief nemen. Weer een les geleerd; niet alleen het schroefwater maar ook de zuiging van voorbijgaande schepen doet je scheepje onverwachte kapriolen maken......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten