Het dorpje Nyord ligt op een piepklein eilandje noordwestelijk van Møn. Onze springplank naar Kopenhagen. Met de stevige oostenwind liggen we hier een paar dagen verwaaid. De zee van de Faksebugt is een onaangenaam stuk water, dat aan lagerwal de golven hoog opzweept bij oostenwind. Omdat wij een flink stuk naar het noorden moeten varen, is een koers met hoge zijdelings inkomende golven zeer onaangenaam voor bemanning en motorboot.
Er zitten twee oudere heren op het bankje, een tafel voor zich, een spaniël er bovenop.
De oude man van de spaniël begint in het Deens te vertellen. Deens klinkt in mijn oren alsof je een ernstige ziekte in je strottenhoofd hebt, laat staan dat ik er iets van begrijp. Gelukkig vertaalt de andere man, die eruit ziet als Picasso, alles in het Engels.
Terwijl de hond me nieuwsgierig besnuffelt, hij ruikt waarschijnlijk onze Bo, vertelt de eilander dat hij vroeger machinist op olietankers was en de wateren rond het eiland goed kent. Van oudsher woonden hier veel loodsen. Op de helling achter het dorp staat een loodshuisje ter nagedachtenis aan het beroep van loods dat hier al in de 16 e eeuw werd uitgeoefend. Destijds een particulier beroep.Toen de heren loodsen steeds meer en teveel geld vroegen voor hun diensten, heeft de Deense koning er een staatsdienst van gemaakt en betaalden de schepen voortaan een vast bedrag.
In één adem door vertelt hij dat hij een vakantiehuisje te huur heeft en of ik dat wil bekijken. Ik mompel wat, van mijn stuk gebracht, omdat ik de context even mis. Misschien zit ik nog wel vast aan een bezichtiging van een huisje waar ik geen belangstelling voor heb.
Nyord is een schilderachtig dorp waar met name oudere mensen wonen. De huizen zijn bedekt met rieten daken en stro op de nok dat bijeengehouden wordt door houten kruislings geplaatste latten. De tuinen staan vol met bloemen en planten. Klaprozen etaleren hun felrode tere bloembladen in het heldere licht van de zon. Het eiland is eigenlijk niet meer dan een bult met daaraan vast een uitgestrekt kweldergebied. Een vogelparadijs voor trekvogels en blijvertjes.
De wind doet het schuim tegen het havenhoofd en de dam aan de oostkant opwaaien waardoor het lijkt alsof het sneeuwt bij onze achterburen.
Toen we in 2005 met de Friendship in Denemarken waren kregen we de indruk dat de Denen nogal bot waren en niet erg vriendelijk naar buitenlanders. Daar is nu geen sprake van, we worden allervriendelijkst bejegend, en men is zeer behulpzaam bij het vinden van een plekje in de haven voor ons, in hun ogen, groot schip. We krijgen veel complimenten over onze Pollard, al denkt men vaak dat het een boot voor hoge snelheden is met een motor van misschien wel 300 Pk.
'Picasso' blijft met zijn zeilschip voorlopig in de haven liggen. Het waait hem te hard om in zijn eentje verder te zeilen. De beide mannen hebben inmiddels vriendschap gesloten en zitten regelmatig op het bankje met uitzicht over de zee en de haven. Het leven wordt al pratend ontleed.
Op deze plek merk ik wederom dat de aanvankelijke onrust om verder te willen, varen plaats maakt voor een meer beschouwende houding. Het eiland en het trage bestaan van zijn bewoners nodigen uit tot beter kijken en berusten in het onvermijdelijke. De weersomstandigheden laten ons pas op de plaats maken. Wachten tot de golven hun schuimkoppen erbij neerleggen.
Ik zeg het nogmaals, ' een geduldig schipper heeft altijd mooi weer'.
3 dagen en nachten op Nyord, het was mooi, de ongerepte kwelders, de verhogingen in het landschap, de vogels en de turkooise ondiepe zee, de geuren en de bloemen, het was een groot feest. Op onze fietsjes reden we in een dik uur naar Stege om een paar boodschappen te doen. Onderweg kregen we spontaan geschiedenisles van een automobilist die ons op een grindpad achterop kwam rijden. Daar waar we de heuvel waren op gefietst, was vroeger een stenen-fabriek.
Tot de jaren 50 van de vorige eeuw nog in gebruik. Men had een dam in de ondiepe zee aangelegd om de schepen met de stenen te kunnen bevrachten. Op de heuvel staan rond de voormalige fabriek arbeidershuisjes die nu dienst als vakantiewoning.
Het uitzicht over de baai is grandioos. Op de terugtocht over de weg aan de oostkant van Møn naar Nyord wanen we ons aan de Middellandse zee. Helder blauw water en pijnbomen in groepjes. Het eiland Møn staat bekend om zijn kalkrotsen aan de oostkant. Komend van het Oosten zijn ze al van verre te zien. Een paar jaar geleden is een groot stuk van de rotswand afgekalfd waardoor er weer veel interessante fossielen worden gevonden.
Met enige moeite namen we afscheid van Nyord,maar waren ook wat gespannen voor de oversteek naar Kopenhagen, een tocht van bijna 9 uur over open zee door de Faxebucht.
De wind kwam steeds uit het oosten en op de dag van vertrek zou hij een dag naar het westen en noordwesten draaien. Leek ons een prima idee om die weersverwachting te gebruiken voor de oversteek. Het werd een hobbelig tochtje met meer wind dan was voorspeld. We probeerden de tocht te veraangenamen met muziek en een zigzagkoers om de golven zo gunstig mogelijk te berijden.
De nacht ervoor niet goed geslapen en toch wel behoorlijk geschud tijdens de oversteek kozen we na wat twijfel over welke haven we zouden aanlopen,voor Dragør, een haven een paar kilometer ten zuiden van Kopenhagen.
Laat dat nou een plek zijn waar zich in de 18 e eeuw Nederlandse boeren hebben gevestigd. Okergele huisjes met rieten daken domineren het authentieke dorpje. Ik dacht, ik begin gewoon in het Nederlands bij de slager, maar dat lukte niet. In het Engels lukte het direct. Net als in Noorwegen en in Zweden spreekt iedereen wel Engels, waarbij de jongeren dat het beste doen.
De wind zit in het noorden en zou morgen weer naar het oosten draaien, een rustig windje volgens de gribfiles. Inmiddels leer ik die gribbels te wantrouwen, in werkelijkheid is de wind vaak een graadje winderiger.
Eerst nu maar weer lekker, dus zonder vooruit-denksels, het bed koesteren.
Welterusten.....
