Eilandje hoppen in de zon

Fjellebroen, Omø en Femø.

Ons scheepje doet het prima. Zacht snorrend nemen we de golven die schuin van voren op ons af komen. Een windje Bf 4- 5 en golven van 1/2 tot 1 meter neemt ze als was ze een volleerd cross- country paard. Opvallend is dat je in de buurt van de salondeuren naar de kuip het beste zit. Daar zit je precies in het draaipunt van het schip over haar lengteas. Ook merken we dat het stoten op de golven achter prettiger aanvoelt als vóór  in het schip. 

De golven in de Deense wateren zijn korter dan op de Noordzee, en wat langer dan op het IJsselmeer. De diepte varieert nogal en valt meestal tussen 20 meter en 5 meter. Precies navigeren steekt op sommige plekken erg nauw. De kaarten van NV Verlag zijn heel duidelijk, zeker als je ze combineert met de digitale kaarten op je plotter of boordcomputer. Bij het navigeren hebben we altijd een plan B en soms ook een plan C. Als blijkt dat de gekozen koers niet prettig is kunnen we terugvallen op een plan B koers. Grappig om te merken dat we nu vaak kiezen voor een koers met de wind op de kop of van achteren, terwijl we met ons zeilschip hem het liefste van opzij of schuin van achteren hadden. We komen zo op plekken die met een zeilschip veel lastiger te bereiken zijn. 

Een ander aspect wat we ons nooit hadden gerealiseerd is dat we veel meer zien en veel meer op de omgeving letten. Tijdens het zeilen ben je vooral bezig met de stand van de zeilen, de wind en de navigatie. Alleen op de lange stukken konden we tijdens het zeilen de aandacht wat  spreiden. We hebben de afspraak om op de lange afstanden afwisselend een uur te sturen en een uur vrij te zijn, een tip van de bemanning van de Onbekommerd, een tweetal dat al jaren de Oostzee bevaart met hun Valkvlet.

We waren in 2005 met de Friendship in Denemarken. Door tijdsgebrek, zijn we niet verder gekomen dan Arø in de kleine Belt. Op de terugweg naar Nederland moesten we de boot in Rendsburg laten liggen vanwege het slechte weer in de Duitse bocht. Een paar jaar later bezochten we Kopenhagen en het oostelijk deel van de Oostzee met de Hutting. Een groot deel van Denemarken is ons nog onbekend. En wat we nu meemaken smaakt naar meer. 

Het weer zit mee en we genieten van de schitterende eilanden waar we tussendoor varen. 

In Fjellebroen is niet veel te beleven, maar het haventje ligt prachtig beschut tegen de oostenwind. 

Op Omö worden we vergast op een toneelstukje paniek. Een oude wit geverfde houten kotter zonder mast komt de haven in geschoven en meert gehaast af op de vissers kade. De schipper springt van boord en koppelt de stroomkabel aan het stopcontact aan de wal. 

Voor stroom moet er eerst een een speciale kaart bij het havenkantoor gekocht worden. 

Nadat de schippersvrouw  meerdere malen haar creditcard in de stroompaal had gestoken en er niets gebeurde wist een lokale visser haar duidelijk te maken wat ze moest doen. Pas later hoorden we dat het motorruim vol met water stond en dat de generator, die de pomp van stroom moest voorzien, kapot was. Na het aansluiten van de walstroom spoot er een later een dikke straal water opzij het schip uit. De motor van de kotter was van een verdrinkingsdood gered. 

Het witte vloerkleed-hondje aan boord kwispelde vrolijk, zich niet bewust van de afgelopen reddingsoperatie. De schipper met witte strohoed en tatoeages op zijn schouders en zijn Katja Schuurmans lookalike vriendin zien we later genieten van een biertje op het terras. 

Eind goed, al goed.

Zo hoppen we van eiland naar eiland. Als ik dit schrijf liggen we op Femø. Het zou een van de mooiste eilanden in het Smålandsvarwasser zijn.

We hoorden dat het noodweer is geweest in Nederland. Ook Frankrijk en Duitsland kregen hun portie. 

Wíj lijken wel in de Middellandse zee te varen. Een zonovergoten zee met weinig tot geen wind. 

We houden er rekening mee dat het weer kan omslaan, zodat we tussen de eiland kunnen schuilen.Voorlopig lijkt het goed.

Naast de boerderij een privé vliegtuig